Nieuwsgierig zijn is de eerste stap naar duurzaamheid

Radar drukte ons weer met de neus op de feiten, we vertellen te vaak iets anders dan wat we doen. Zes artikelen ingeleverd bij H&M en Primark, die daarna een reis maken van 85.000 km om in Afrika op stapels terecht te komen, waar 40% in een baai wordt toevertrouwd aan de zee. Gelukkig gaan C&A en Zara iets beter om met de hen toevertrouwde goederen die worden in de buurt verkocht via de kringloop.

Greenwashing het blijft een terugkerend fenomeen, Trump maakt furore met “sanewashing”; hij maak alles veel kleiner dan het is. Dat geeft hetzelfde resultaat maar het staat allemaal steeds verder van de werkelijkheid. Het is ook heel goed te snappen als webshops als Shein en Temu de markt veroveren zonder zich überhaupt aan regels te houden dan wordt het een hard gelach voor al die bedrijven die wel stappen in de goede richting willen zetten. Bij een te lage prijs wordt er iemand niet of niet voldoende betaald, natuurlijk speelt volume altijd een rol, aantallen doen prijzen dalen.

Heel veel bedrijven zijn bezig met certificeringen en er is genoeg te behalen, door de bomen zie je nu al het bos niet meer. De EU had daar veel eerder stappen moeten zetten, ze hebben een “Ecolabel” wat al voor een aantal artikelen wordt gebruikt, voor kleding is het nog redelijk onbekend zelfs de certificerende instantie heeft er last mee. Als de EU in een “directive” gewoon zegt dit zijn de voorwaarden en daarmee kun je duurzaam verkopen in de EG was het opgelost geweest, het gaat toch die richting op. Dan was Greenwashing in veel gevallen een veel kleiner probleem.

Het inleveren en recyclen is toch iets waar de locale overheid een belangrijke rol speelt, maar het begint met de consument, die moet een stap zetten en overtuigd zijn dat zijn oude kleding waarde heeft. Dat is het nadeel van een uitzending als Radar, veel mensen denken “zie je wel het heeft helemaal geen zin iets in te leveren, dat kost alleen maar, het brengt niets op.” Als de locale overheid de voorwaarden schept; een goede plek om alles op te vangen en daarna stuurt naar een organisatie die echt recyclet dan gaat het lopen. Dat is nu veel te gediversifieerd en dat komt ook omdat je met veel materialen niets kunt, ja helaas katoen, viscose en wol en vooral de combinaties van alles je kunt er helemaal niets mee. Het enige nu bruikbare materiaal is polyester in de juiste kwaliteit, dat kun je een op een recyclen van garen op garen.

Circulair denken vraagt lef, structuur en samenwerking

Nieuwsgierig zijn begint juist met het kijken naar wat wel kan, welke materialen zijn echt circulair? Helaas in veel gevallen niet de zaken die nu in je assortiment zitten! Je moet durven veranderen, en dat kan ook met een goed verhaal; om alle bergen overbodige kleding op te ruimen en verdere misstanden te voorkomen moet je circulaire oplossingen hebben. Het is de enige reële oplossing die helemaal past in wat Europa wil en wat ook past in ons duurzame denken. Als je die gedumpte kleding allemaal ziet liggen in die baai vreselijk en volgens de Afrikanen wordt het steeds meer, dan kun je jezelf alleen maar diep schamen.

Er moet echt structureel iets veranderen, bij de consument, bij de retailer, bij de inzamelaar en de (echte) verwerker. Die lijn moet staan en positief gestimuleerd worden, alle neuzen in dezelfde richting en kiezen voor tenminste iets dat gerecycled kan worden, niet over vijf of tien jaar maar nu vandaag. Dat hoeft niet alles meteen te zijn, laten we nu streven naar 25 en volgend jaar 50%. Zonder overtuiging, lef en durf gaat dat zeker niet lukken.

Reg Nelemans
Entrepreneur in Sustainable Clothing

Bronnen: Radar, Het Financieel Dagblad en Nieuwsuur